De dag dat ik op school niet langer kon zwijgen over mijn roeping en aan enkele medestudenten vertelde dat ik deze zomer het klooster in zou gaan, kwamen er vragen van allerlei kanten op mij af. Het was ongelooflijk hoe veel reactie er kwam, het nieuws ging als een lopend vuurtje rond. Omdat ze een hoop vragen hadden, zeiden ze dat ik een docent moest vragen om een les over te nemen om over mijn roeping te kunnen vertellen.
Ik zag dat dat niet echt mogelijk was, dus dacht ik: dan moet het maar in een middagpauze. Met een klein hartje maakte ik een facebook evenement aan voor onze klas ‘Ik ga het klooster in en vertel hier graag meer over ?’, om tijdens een middagpauze hun vragen te beantwoorden. Wie geïnteresseerd was, mocht zich op ‘aanwezig’ zetten en dan kon ik kijken of er eventueel een lokaal moest gereserveerd worden.
Ik dacht: ze vinden dit allemaal zo stom en saai, dat er echt niemand zal komen, ook omdat ik verschillenden helemaal niet ken… Fout gedacht, langzamerhand kwam de meldingen van de ‘aanwezigen’ binnen. Tijdens mijn getuigenis zat het lokaal vol, ongeveer 70 studenten maakten de tijd vrij om naar mij te luisteren en mij te bestoken met al hun vragen. Wat een genade! Met velen van hen studeerde ik al meer dan twee jaar samen. Al die tijd wist ik al dat ik het klooster in zou gaan en nu kon ik het eindelijk vertellen. Het was extra krachtig omdat ze mij hadden leren kennen als medestudent, weliswaar met rare kantjes (lees: praktiserend Katholieke kantjes), maar toch als een van hen. En nu vertelde ik hen dat ik zuster zou worden, iets wat alleen nog maar bestaat in oude films. Bovendien, niemand ‘wordt’ zuster, er ‘zijn’ nog enkele zusters van 80 jaar en ouder.
Ik mocht ook in andere niet-gelovige omgevingen getuigen en was dankbaar dat Onze Lieve Heer mij wilde gebruiken om iets van Zijn liefde door te geven. De reacties achteraf waren meestal van deze aard: ‘wat mooi dat je zo jong bent en toch voor het geloof gaat in deze tijd’ of ‘wat mooi dat je al weet wat je met je leven wil doen en daar zo zeker van bent’.
Hier in Argentinië, waar ik momenteel een buitenlandse stage doe, mocht ik ook getuigen. Ik geef les op de basisschool van de Dienaressen van de Heer en de Maagd van Matará (de Congregatie waar ik zal intreden). Naast een basisschool is er ook een middelbare school en een van de zusters vroeg me of ik niet hier wilde getuigen over mijn roeping voor de 5e– en 6ejaars. Een heel andere omgeving, want deze meisjes kennen de zusters langer dan ikzelf, en hebben veel basisvorming meegekregen over het Katholieke geloof door het uitstekende godsdienstonderwijs hier.
Ik dacht dus: wat moet ik daar gaan doen? Ze kennen allemaal wel iemand die is ingetreden, een familielid, een vriendin, een medestudent …, wie ben ik dan om te getuigen over mijn roeping in deze omgeving? Maar goed: ik vond het wel een leuke uitdaging. Het waren twee mooie uurtjes, met andere soort reacties. ‘Mag ik je mailadres, zodat we eens kunnen praten over het thema roeping?’ en een ander meisje dat even met mij apart wilde praten: ‘Ik wil ook intreden, al heel lang, wil je ervoor bidden dat mijn ouders mij laten gaan?’. Anderen die helemaal enthousiast werden, met als gevolg dat ze mij nu – een paar weken later – telkens heel enthousiast begroeten in de pauzes en op elke gelegenheid dat ik hen tegenkom. (Dat laatste heeft er ook wel mee te maken dat hier niet veel buitenlanders rondlopen en die in het algemeen interessant zijn ?.)
Een wereld van verschil tussen die reacties, maar voor mij telkens een reden tot grote dankbaarheid dat ik Gods instrument mag zijn, dat Hij me deze kansen geeft om over Hem te getuigen.
Maar hé, je hoeft geen roeping te hebben tot het religieuze leven om te getuigen bij anderen over je geloof. Wat mij heel duidelijk is geworden, is dat persoonlijke verhalen altijd indruk achter laten. Elke keer als ik -ook voordat mijn roepingsverhaal naar buitenkwam- op een persoonlijke manier over God sprak, over mijn relatie met Hem, kreeg ik veel geïnteresseerde reacties. Het maakt iets los in onze medemensen en is dat niet precies hoe er bij hen een opening kan ontstaan naar God toe? Probeer in je omgeving, al is het maar met één persoon, over je geloof te praten. Op een eenvoudige, authentieke manier, dat werkt het beste.
Ik bid voor jullie!
