Maria Magdalena hield heel veel van Jezus. Net als jij en ik. Stel je eens voor, je hebt Jezus ontmoet, je behoort zelfs tot Zijn vriendenkring! Hij heeft je uit de zonden getild en eindelijk heb je je leven weer op de rails. Je was zo diep in de put gezakt, maar toen kwam Hij. Hij kijkt je aan met Zijn liefdevolle ogen. Hij heeft je vergeven. Sindsdien lukt het je om je leven echt te beteren. Ik kan het me behoorlijk goed voorstellen.
En dan … dan zie je je goede vriend, je steun en toeverlaat, van wie je zoveel hebt geleerd en nog zoveel meer wil leren, aan het Kruis hangen… Wat een klap. Wat nu? Je had ál je hoop op Hem gesteld, en nu is Hij er gewoon niet meer… Het is heel begrijpelijk dat wanhoop zich meester maakte van Maria. Ze kon niets anders meer dan huilen. Ze bleef terugkomen naar het graf, in de hoop op een wonder.
En dan … is het zondagochtend en komt ze de tuinman tegen. Of althans, ze denkt dat het de tuinman is! Ze herkent Hem niet. Misschien komt dat doordat ze verblind is door haar tranen? Verdriet en wanhoop verhinderen haar om te zien wie er écht voor haar staat.
Maar dan noemt Hij haar naam en haar verdriet verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het is écht Jezus! Hij leeft!! En Hij leeft nu nog steeds! Voor ons kan geen tegenslag of verdriet zo groot zijn, dat we daardoor ál onze moed verliezen. Wij zijn namelijk bevriend met Iemand van het winnende team. Hij heeft voor ons gewonnen. Dus wij hebben ook gewonnen. Hij houdt van ons en dit is een waarheid die zo vast als een rots staat. Laten we, als we ons eenzaam en verlaten voelen, op zoek gaan. Misschien komen we Hem wel tegen en roept Hij ons bij onze naam! En met Hem is er niets dat we niet aankunnen.
Deze Bijbelpassage is te vinden Johannes 20:11-18.
