“Zal opa al in de Hemel zijn?” vraagt mijn oma plotseling. “Ik bid iedere dag dat opa in de Hemel is maar ik weet niet wanneer ik er niet meer voor hoef te bidden”. Ik ben bij mijn oma op de thee. Of opa al in de Hemel is? Ik heb geen idee.  Hij is nu ruim 20 jaar overleden. Hoe lang laat God je eigenlijk wachten in het vagevuur? Terwijl ik oma zie mijmeren dwalen mijn gedachten ook af.

Mijn opa overleed in 1997, ik weet er eigenlijk weinig van. Hij overleed in hetzelfde jaar als mijn andere oma. Het enige wat ik mij nog kan herinneren is dat mijn zusje vroeg; “Mama, is oma zelf in de kist gekropen?” Dit maakte dat de sfeer eventjes minder zwaar voelde. Maar dat mijn grote neven stonden te huilen, dat heeft pas echt indruk op mij gemaakt.

Ik kan er niet zo goed tegen. Mensen in mijn nabije omgeving, huilend om een geliefde.

Een kaarsje voor de overledenen.
Afgelopen jaar was ik tijdens Allerzielen in de kerk. Vele onbekenden waren ook aanwezig. Het was een gebedsdienst waar alle overledenen werden omgeroepen. Huilende mensen zaten om ons heen. Ik voelde me verdrietig. De één mist haar moeder, de ander zijn oma en weer een ander haar zoon. Eén voor één werden alle namen en leeftijden voorgelezen, ook werd er een kaarsje voor ze opgestoken.
Allerzielen, de dag om de doden in het vagevuur te gedenken. Biddend dat ze binnenkort aan het Hemels feestmaal mogen deelnemen.

Feest in de Hemel.
Het verschil van sfeer tijdens Allerheiligen en Allerzielen is enorm. Als ik aan Allerheiligen denk dan zie ik voor mij hoe alle Heiligen vreugdevol en dankbaar de Heer prijzen. Duizendtallen, wat een prachtig gezicht is dat! Ze zingen, dansen en er is eten in overvloed. Ook voelt het in de kerk feestelijker. Zo feestelijk het tijdens Allerheiligen voelt, zo grauw en somber voelt Allerzielen.

Maar mogen we tijdens Allerzielen ook niet dankbaar zijn?
Voor de mensen die we gekend hebben, voor de vreugde en vriendschap die ze hebben mogen geven hier op aarde? En mogen we dan niet ons diepste verlangen bij God neerleggen en vragen of zij ook
in de Hemel mogen zijn? Misschien dat ze dan ook opeens staan tussen alle Heiligen en daar meedoen in het grote loflied voor God.

Bidden voor een onbekende.
Plotseling hoor ik oma mompelen. “Wat zegt u, oma?”, vraag ik haar. “Nou, ik denk”, begint oma, “dat als opa al in de Hemel is, God mijn gebeden wel voor iemand anders gebruikt die het nodig heeft”. Ik denk daar over na en besef dat ze iets raaks zegt.  Er zitten waarschijnlijk honderden mensen in het Vagevuur, te wachten tot ze de Hemel mogen binnentreden. Vast ook mensen waar nauwelijks voor wordt gebeden. Die zielen hebben heel hard ons gebed nodig om in de Hemel te komen!

Als het straks weer Allerzielen is, laten we dan met elkaar een speciaal gebedje doen voor deze
mensen. Dan komt ook voor hen de Hemel een klein stukje dichterbij.

Daarna zag ik een menigte die niemand tellen kon, uit alle rassen en stammen en volken en talen. Zij stonden voor de troon en voor het lam, in witte kleren en met palmtakken in de hand. (Openbaringen 7: 9).