Ken je die reclames waarin iemand hopeloos achter een bungelend peperkoekje aanrent? Op wonderlijke wijze beweegt het peperkoekje altijd net zo snel vooruit als de mensen die erachteraan rennen. Het ziet er grappig uit, omdat je -als je van een afstandje kijkt- ziet hoe hopeloos (en daarmee lachwekkend) de situatie is. Ik kan hier héél veel van leren.
Ik heb namelijk ook een “peperkoekje” waar ik achteraan ren. Mijn peperkoekje is veel mooier dan die in de reclame, hij is namelijk per-fect. En als ik hem te pakken krijg, zal ik volkomen gelukkig zijn. Ik heb hem nog niet te pakken gekregen, maar dat komt puur omdat ik nog niet hard genoeg rende. Met wat extra oefening zou ik hem te pakken moeten kunnen krijgen (of in elk geval dichterbij komen).
Mijn peperkoekje is mijn perfectionisme: ik geloof vaak heel hard dat ik perfect moet zijn en ook kán zijn. Vaak ren ik daarmee aan de realiteit voorbij, namelijk dat ik niet perfect ben. Ik zie er niet perfect uit, ik doe de dingen niet perfect, ik voel mezelf niet altijd perfect. Als medicijn hiertegen probeer ik mezelf te bewijzen. Ooit gaat het me lukken en zal alles beter zijn. Terwijl iedereen weet dat het peperkoekje niet dichterbij komt als je harder rent, maar even snel meebeweegt.
Op deze momenten nodigt God me uit om naar Hem toe te komen. Op deze momenten vind ik het het állermoeilijkste om naar Hem toe te komen, want ik voel me stom over mezelf en wil daar vooral niet teveel bij stilstaan. Toch nodigt Hij me uit om stil te staan en te stoppen met rennen. Ik mag de realiteit onder ogen zien: nee, ik ben niet perfect. Ik mag mijn de waarheid over mijn eigen leugentjes onder ogen zien: ik ga nooit perfect worden en perfectie gaat me ook niet gelukkiger maken. Geluk zit hem in tevredenheid en dankbaarheid, die zich bewijzen in de momenten van mijn imperfectie.
Hmm, dit vind ik toch wel moeilijk. Het liefste krijg ik een stappenplan van zoiets als “het accepteren van je eigen imperfectie in 10 stappen” dat ik dan kan proberen zo perfect mogelijk uit te voeren. Oh wacht, volgens mij komen oude gedachtegangetjes terug. Bijna ga ik zitten mokken omdat ik het ook nóóit goed doe, zelfs niet het imperfect zijn. Plots breekt er een kleine gedachte tussen die dreigende donderwolken in mijn hoofd door: misschien is de simpele oplossing dat ik gewoon wat vaker mag lachen om mezelf? Véél gezonder en plezieriger dan dat uitputtende rennen. Ik wed dat God met me meelacht.
