In tijden van ziekte en pijn zegt men wel eens; ‘nu zal je je echte vrienden leren kennen’.
Op dit moment ben ik zelf ziek, ik zit in een depressieve episode. Het is een zware tijd, een woestijn, waarin ik inderdaad merk wie er naast mij blijft staan en wie niet.
Vriendschappen verwateren, dat gebeurt nou eenmaal. Maar juist op de momenten dat het leven zwaar is, heb je iemand nodig om mee te kunnen praten, om bij te huilen, om mee stil te zijn of gewoon om een filmpje te kijken. Er is een bepaald stuk in Job dat hier goed bij past (Job 6:14); ‘Wie zich bekommert om een vriend in nood toont zijn eerbied voor de Ontzagwekkende’.
In deze moeilijke tijd, waarin ik iedereen op een andere manier leer kennen, leer ik ook God op een andere manier kennen. Als een Vriend.
Hoe boos ik ook word, hoe hard ik ook schreeuw, hoe vaak ik ook zeg dat ik het niet meer weet, Hij blijft bij me. Heel dichtbij.
In Deuteronomium 31:8 staat; ‘De Heer zelf gaat voor je uit, Hij zal je bijstaan en geen moment van je zijde wijken. Wees niet bang en laat je door niets ontmoedigen’.
Hij is degene die me kracht kan geven op de moeilijke momenten. Hoe lang en hoe vaak die momenten zijn maakt niet uit. Hij zal me niet verlaten, zolang ik maar blijf vragen.
Hij laat me zien, op momenten dat het ‘goed’ gaat, dat er wel degelijk dingen zijn op deze aarde die de moeite waard zijn. Die mij een doel kunnen geven om dit gevecht naar heling vol te houden.
Dat er fijne mensen zijn, mooie plekjes en dat ik bij Hem tot rust kan komen.
Maar eigenlijk nog belangrijker, Hij is een trooster. Hij laat me zien dat ik bij Hem kan uithuilen tot ik niet meer huilen kan en dat ik dan in Zijn aanwezigheid in slaap kan vallen. Zoals ik dat vroeger bij mijn vader deed als ik ziek was.
Hij is een trooster. Dat is ook te lezen in 2 Korinthiërs 1:3-4; ‘Geprezen zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus, de Vader die zich over ons ontfermt, de God die ons altijd troost en ons in al onze ellende moed geeft, zodat wij door de troost die wijzelf van God ontvangen, anderen in al hun ellende moed kunnen geven’.
Met de troost die ik ontvang van Hem, kan ik weer een moment, een dag, leven in vreugde, met Zijn kracht. Maar ik kan daarmee ook aan anderen die het zwaar hebben laten zien dat zij niet alleen zijn. Of ze nou geloven of niet, dat ik dan voor hen zal bidden met de kracht die God mij geeft.
En daarmee kom ik bij het derde ding wat Hij me leert. Hij is mijn Vader en ik ben zijn Dochter.
‘Hij geneest wie gebroken zijn en verzorgt hun diepe wonden’, Psalm 147:3. Zoals een vader zijn dochter helpt als zij gevallen is en een pleister nodig heeft. Hij is er voor je. Hij zal voor je zorgen.
Vrede en alle goeds,
Annelijn
Top, Annelijn! Zet m op, en ik blijf onze Vriend om helende aandacht vragen voor jou 🙂
Wat een mooie blog! Je leeft wat je schrijft en op zo’ n gelovige manier. Hang on, sister! Fer
Dag Annelijn, ik ken je niet persoonlijk maar wil toch reageren en je danken voor je mooie blog. Zo kwetsbaar gelovig. Dank je wel, sterkte en in gebed verbonden! Marianne
Dank voor de mooie reacties. Het is een lange weg die ik nu moet afleggen, maar met mijn hand in de Zijne geslagen zal de weg korter voelen.
Bedankt voor uw gebed.
Lieve groet,
Annelijn