Heerlijk, nog een kleine twee weken en dan heb ik zomervakantie. Ik kijk ernaar uit om een boek te lezen in de tuin, in huis op te ruimen, af te spreken met vriendinnen en ook lekker uit te slapen. Wat een luxe!
In mijn vakantie vind ik het erg ingewikkeld om tijd aan God te besteden. Ik heb tijd in overvloed en mag heerlijk ontspannen, maar tijd met God doorbrengen zit dan niet echt in mijn systeem. De structuur is dan zo goed als verdwenen.
Tijdens een normale dag zit mijn stille tijd er helemaal ingebakken. Een halfuur voordat ik naar werk ga, loop ik een rondje waarbij ik de rozenkrans bid. Dit is echt mijn geniet momentje. De vogeltjes hoor ik fluiten, een frisse ochtendgeur snuif ik in en biddend loop ik langs het water en het pas gemaaide gras.
Stille tijd, daar moet ik toch tijd voor vrij maken in de vakantie? Er is genoeg tijd om de rozenkrans te bidden. Er staan nog een aantal boeken in de kast waar ik God beter door zou leren kennen en gewoon Bijbel lezen moet toch ook niet zo ingewikkeld zijn? Maar waarom lukt het mij dan niet?
Misschien vind ik het ook wel ingewikkeld om gewoon niets te doen. Voor mijn gevoel moet stille tijd actief zijn met een Bijbel in de hand. Een schriftje erbij om alle teksten die mij aanspreken op te schrijven en dat te overdenken. Een rondje lopen zonder rozenkrans voelt toch minder effectief. Zomaar in het wilde weg gaan bidden, lijkt toch minder te bereiken. Het lijkt me heerlijk om in de tuin te zitten, naar de lucht te staren en God te danken. Mijn gebeden bij God te brengen die in mijn gedachte voorbij komen. Geen structuur, maar alles eens lekker op zijn beloop laten gaan en daar Gods genade te ontvangen. Misschien door een vogeltje in de tuin, de geur van een prachtige bloem, de zonnestralen in mijn gezicht.
“Het woord is dicht bij u, in uw mond en in uw hart. Gij kunt het dus volbrengen.” (Deuteronomium 30,14)
Wil God hier niet mee zeggen dat Hij in ons is? Dat we ons naar binnen mogen keren en Hem daar mogen ontmoeten? Gewoon stil zijn en bewust even met Hem te zijn. Tijdens de Eucharistische aanbidding mogen we ook stil worden en Hem daar ontmoeten.In de tuin, in huis of wandelend mogen we Hem ook ontmoeten en gewoon even bij Hem zijn.
Op internet kwam ik het volgende hierover tegen:
“De kerkvader Antonius kreeg bezoek van een oude dame die klaagde dat ze ondanks veel bidden nooit het gevoel van de tegenwoordigheid van God had. Antonius gaf haar als raad dat ze de eerste weken helemaal niet hoefde te bidden, maar alleen maar gewoon een kwartier stilzitten, de vrede in haar kamer opmerken en er blij mee zijn, en dan voor het aangezicht van God breien. Een poosje later kwam ze terug en vertelde: “Het is heel vreemd. Als ik tot God bid, of nauwkeuriger, als ik tot Hem spreek, voel ik niets, maar als ik stilzit, tegenover Hem, dan voel ik me opgenomen in Zijn aanwezigheid.”
Ik ga het eens over een ander boeg gooien, ik ga het gewoon proberen. In mijn zomervakantie ga ik in de tuin zitten, een stukje lopen zonder rozenkrans of op vakantie, gewoon stil worden. En genieten van Zijn aanwezigheid. Ik zet dus weldegelijk tijd apart om met God te zijn, zodat ik het niet vergeet… Maar deze tijd vul ik niet in met to-do gebeden, maar met stil zijn en simpelweg zijn. En voor de rest klets ik gewoon de hele dag door met God, of ik nu in het zonnetje lig, in bed, of lekker aan het rommelen ben in huis.
