Ik wil verhuizen. Niet fysiek (al moet ons volgende stekje wel echt een tuin hebben!), maar wel spiritueel. Ik ben namelijk het boek ‘Tekens van leven’ van Henri Nouwen aan het lezen en my mind is blown! Ik heb ontdekt dat ik op heel veel vlakken nog in het huis van de angst leef en ik wil zó graag verhuizen naar het huis van de liefde! Ga je mee?
Wij zijn angstige mensen
Het begon al direct met de inleiding van het boekje. “Wij zijn angstige mensen”, schrijft de Nederlandse priester Henri Nouwen. “De mensen en de dingen waarover wij denken, ons zorgen maken en waar we tijd en energie aan besteden, worden grotendeels bepaald door een wereld die ons verlokt om haar angstige vragen te aanvaarden.” (blz 9) Deze angstige overlevingsvragen, de vele ‘als’- en ‘hoe’-vragen die we hebben, klinken me wel heel bekend in de oren: Wat ga ik doen als ik ziek word, als er een ongeluk gebeurt, als ik mijn familie verlies, als mijn huwelijk moeilijk loopt? Wat ga ik doen als het morgen regent, als de treinen staken? Wat als ik geen job vind? Hoe zal ik in godsnaam kinderen grootbrengen in deze wereld? Hoe kan ik het als volwassene in mijn eentje redden? Hoe speel ik het klaar om in de hemel te komen? “Zelfs in het geval dat wij woorden van liefde blijven gebruiken (ja, dat probeer ik!) en vage verlangens koesteren om in het huis van liefde en vertrouwen te wonen (jaaa!), zijn wij terug in het huis van de angst zodra deze zogenaamde ‘realistische programmapunten’ ons leven gaan beheersen.” (blz. 12) Wow. Ik moet zeggen, dat sloeg in als een bom.
Liefde laat geen ruimte voor angst
Maar! Gelukkig is er meer! “Volmaakte liefde drijft alle angst naar buiten.” (1 Joh 4, 18) Elke keer wanneer Jezus zegt “Wees niet bang!”, dan nodigt Hij ons uit om Hem te volgen naar het huis van Zijn Vader, waar plaats is voor iedereen en “waar we kunnen denken, spreken en handelen op de manier van God, niet zoals de van angst vervulde wereld het zou doen.” (blz. 14) Dit huis van liefde wijst echter niet alleen naar de hemel, zoals je misschien zou kunnen denken, maar het is ook een plek midden in onze angstige wereld. Hoe kunnen wij dan dat huis van liefde binnentreden? Het eerste antwoord op deze vraag gaat over onze intimiteit met God, verbonden blijven met Jezus zoals Hij met ons verbonden is. (Joh 15, 4) Ik vat het hoofdstuk over intimiteit graag even voor je samen, omdat het mij ook zo compleet overdonderd heeft toen ik het las.
Thuiskomen in de intimiteit van ons hart
Miljoenen mensen zijn dakloos, maar nog veel meer dan we kunnen zien zijn mensen ook thuisloos. Ze zijn eenzaam, voelen zich nergens veilig, hebben het gevoel dat ze nergens bij horen. Het is net daar dat Jezus zegt “Blijf met mij verbonden”. Hij biedt ons een thuis aan, een intieme plek waar we onszelf kunnen zijn, waar we niet bang hoeven zijn, waar we vrij zijn. “Alleen God is zo vrij van verwondingen dat Hij ons een ruimte kan aanbieden waarin geen angst heerst.” (blz 30) En het strafste is dat Hij Zijn huis bouwt in ons diepste wezen, in ons hart, elke keer wanneer wij Hem ontvangen in de Eucharistie. Telkens wanneer wij bidden mogen we thuiskomen in de intimiteit van ons eigen hart.
“De eerste liefde [de liefde die van God komt] zegt: ‘Je wordt al bemind, lang voordat andere mensen jou kunnen beminnen of jij anderen kunt beminnen. Je wordt aanvaard, lang voordat jij anderen kan aanvaarden of door hen wordt aanvaard. Je bent veilig, lang voordat jij veiligheid kunt bieden of jou veiligheid wordt geboden.’ Thuis is de plaats waar de eerste liefde verblijft en vriendelijk tot ons spreekt. Het vereist discipline om thuis te komen en te luisteren, vooral wanneer onze angsten zo luidruchtig zijn dat zij ons buiten onszelf drijven. Maar wanneer wij de waarheid vatten dat wij al een thuis hebben, zullen wij steeds de kracht hebben om de illusies, die onze diepste angsten ons voorspiegelen en die steeds weer terugkeren, te ontmaskeren.” (blz. 28) Waauw. Laat dat eens even bezinken.
Jezus heeft alles gedragen
Vervolgens is het voor Henri Nouwen belangrijk om ook het verband tussen intimiteit en solidariteit in te zien. Jezus is namelijk mens geworden om de hele mensheid te redden, dat wil zeggen dat we allemaal één zijn in Hem, in Zijn intimiteit. En hier komt de grootste boodschap van hoop aller tijden: “Er is geen menselijk lijden dat niet in de doodsstrijd van Jezus aan het kruis is doorstaan; geen menselijke vreugde die niet door Jezus in Zijn verrijzenis tot nieuw leven is ervaren. Er is geen dood van een mens die Jezus niet is gestorven, geen leven dat Jezus niet heeft geleefd.”
Wil dat zeggen dat we nooit meer moeilijkheden zullen ervaren? Nee. Maar het wil wél zeggen dat Jezus erbij is, dat Hij ons lijden mee helpt dragen en onze vreugde mee viert. Ik ben nooit alleen en heb niets te vrezen!
Onze missie in de wereld
Ik weet niet wat jij hiervan vindt, maar mijn hart is net ontploft. Dit is de waarheid waarop ik mijn leven wil bouwen. Dit is de boodschap die ik wil laten doordringen tot in het diepst van mijn ziel. Dit zijn de woorden die ik wil bewaren in mijn hart. En het is ook wat ik wil uitstralen naar de mensen rondom mij, want, zo zegt Henri Nouwen, christelijk handelen is geen activisme. “Christelijk handelen is geen angstig pogen om een betere wereld te scheppen, maar de vertrouw volle uitdrukking van de waarheid dat in Christus de dood, het kwaad en de vernietiging al overwonnen zijn. Het is niet het angstig pogen om een verstoorde orde te herstellen, maar de vreugdevolle verklaring dat in Christus iedere orde reeds is hersteld. Het is niet het zenuwachtig pogen om verdeelde mensen weer bij elkaar te brengen, maar het vieren van een reeds gevestigde eenheid. Wij mogen door ons handelen wijzen op de helende, herstellende, verlossende en herscheppende aanwezigheid van God in onze wereld.” (blz. 35) Is dat geen prachtige missie?
