Brechje Loenen, moeder van drie dochters, o.a. columniste voor K.N., vertelt over haar onderscheiding van de roeping van het huwelijk.
Toen ik zo’n jaar of achttien was, vroeg ik me af wat ‘getrouwd-zijn’ eigenlijk inhoudt en vooral hoe ik erachter kon komen of een jongen ‘de ware’ voor me zou zijn of niet…
Die vragen kwamen niet uit de lucht vallen: ik ben zelf een kind van gescheiden ouders. Misschien zijn jouw ouders niet uit elkaar, maar word je toch wel wat onzeker van zoveel verbroken relaties om je heen. Het kan zijn dat je het daardoor best lastig vindt om een definitieve verbintenis als een huwelijk aan te gaan.
Voor ik jullie mijn verhaal vertel, vast één bemoediging: een goed huwelijk is mogelijk! Ik ben de komende zomer 19 jaar gelukkig getrouwd met Edwin!
Om indertijd antwoorden op mijn vragen te vinden, fietste ik als achttienjarige regelmatig naar de christelijke boekhandel in Eindhoven, om mijn spaarzame centjes te investeren in de huwelijksboekjes van het echtpaar Trobisch. Inmiddels worden ze wellicht niet meer uitgegeven, maar ik ben er écht wijzer van geworden. Een greep uit hun gouden tips wat betreft de onderscheiding van je huwelijkspartner:
- Neem de tijd. “Laat je liefde minstens overzomeren en overwinteren”, schreven ze. Hoe waar. Ik heb verkering gehad met een heel goede katholieke jongen, maar na een maandje of vijf, zes dacht ik: “houd ik eigenlijk nog van hem?” Al snel bleek dat ’t niet zoveel meer voorstelde.. Liefde moet toenemen in de loop van de tijd en zo niet, dan moet je jezelf goed achter je oren krabben.
- “Seks maakt blind, liefde ziet scherp”, nog zo’n wijsheid van het echtpaar Trobisch. In de verkeringstijd is het wezenlijk dat je de vrijheid houdt om het uit te maken. Op het moment dat je met een jongen naar bed gaat geef je jezelf helemaal. Zeker een meisje kan dan niet meer helder onderscheiden: is dit de juiste persoon voor mij of niet….? Nog een extra verrassing: als je echt wacht tot je huwelijksdag zal je merken hoe explosief je liefde groeit. Ik was er in elk geval door verrast! Je wordt beiden beloond voor het offer dat je geeft.
- “Stel jezelf de vraag of je kunt leven met de tekortkomingen van de ander”, ook een goeie. Iedereen heeft mankementen. De vraag is of je die van je geliefde in kaart hebt en of je er wel of niet mee kunt leven.
Jaren later was ik zelf aan de beurt. Edwin en ik hadden verkering en hij was vooral mijn aller, allerbeste vriend. Na anderhalf jaar, ook met ups en downs, zei Edwin: “hoe gaan we nu eigenlijk verder?” Ik schrok me lam. Ik wilde hem voor geen goud kwijt, maar trouwen vond ik doodeng. In mijn hoofd was het huwelijk het voorportaal van een echtscheiding. Na deze mitsen en maren besloten we om de vraag of wij echt bij elkaar hoorden aan de Heer voor te leggen. We gingen een weekend, los van elkaar, op retraite. Edwin ging een weekendje naar de Benedictijnen in Vaals en ik naar de Benedictinessen in Tegelen.
Ik werd begeleid door een pater en hij stelde voor om de ene optie – met Edwin trouwen – een uur in de aanbidding voor de Heer neer te leggen en dan de volgende – niet met Edwin trouwen – zo in gebed te brengen. De eerste dag durfde ik het niet. Ik heb gewandeld, geslapen, gegeten, gebeden en gesuft, maar geen vragen gesteld. Toen het eind van het weekend dan ook in zicht kwam moest het er toch maar eens van komen.
Eerst de leukste optie: met Edwin trouwen. Ik stelde het me voor en werd blij, al is ‘vreugdevol’ een beter woord. Het was goed, dat was duidelijk!
Nu de andere mogelijkheid: niet met Edwin trouwen. Ik kon me niet anders voorstellen dan dat ik er verdrietig van zou worden. Het zou dan tenslotte uitgaan. Tot mijn eigen verbazing werd ik niet triest. Ik zou mijn leven samen met de Heer verder leven en dat was ook goed. Het was dus kiezen tussen goed en goed!
Ik ging terug naar de pater die me verzekerde: “Als je wel verdrietig was geworden, had ik je afgeraden om met die jongen te trouwen. Je zou voor je geluk teveel afhankelijk van hem zijn geworden en dat is niet goed voor een huwelijk.”
En zo stapte ik in de trein naar Edwin. De rest laat zich raden: hij had ook een mooi weekend gehad en ervaren dat het huwelijk net zo’n gave van jezelf vraagt als het leven van een monnik: elke morgen om vier uur was hij uit z’n bed geroepen en moest daarop “Deus gratias” antwoorden…
Die zondagmiddag besloten we om ‘ja’ tegen elkaar te gaan zeggen en ons huwelijk te plannen. En zoals gezegd: het is nog steeds een grote vreugde om getrouwd te zijn met hem! Ik wens jullie dit ook meer dan van harte toe!
Brechje Loenen
