Rond deze tijd krijg ik altijd een beetje de zenuwen. Terugdenkend aan drie jaar terug voel ik me weer net een verloofde. Nog net niet getrouwd, maar wel alle voorbereidingen klaar. Een jurk die aan de kast hangt, wachtend om aan te trekken, een huiskamer die is klaar is om in te wonen en natuurlijk de trouwbelofte niet te vergeten. Allemaal wachtend tot de grote dag…
Zenuwachtig ben ik niet zo snel. Een bezoek naar de tandarts kan mij enige buikpijn veroorzaken, maar daar is alles mee gezegd. Stress ervaar ik wel degelijk, maar is een portie gezonde stress niet gewoon normaal? Zenuwachtig, dat was ik toen ik eindelijk mijn bruidsjurk aan mocht doen, mijn haar in model zat en ik naar beneden wilde lopen om de deur voor Maarten te openen. Iedere keer als ik er aan terug denk bezorgt het me zenuwen. Ook nu. Drie jaar later. Getrouwd en wel. Wetend dat er weer een moment gaat komen dat ik mijn bruidsjurk weer aan ga doen. Maarten trekt dan zijn pak aan en samen spreken we de trouwbelofte naar elkaar uit. De brandende bruidskaars mag dan natuurlijk niet ontbreken.
De zin: ‘Maarten, ik aanvaard je als mijn man, ik beloof je trouw te blijven in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, in ziekte en gezondheid. Ik wil je liefhebben en waarderen alle dagen van ons leven’, voelt kwetsbaar om te delen. Elkaar in de ogen kijkend en dankbaar terug kijken naar het verleden is fijn, maar er zijn ook momenten dat het allemaal niet zo vanzelf gaat. Meningsverschillen over huis-, tuin- en keukendingen, maar ook over de toekomst. Teleurstellingen die we allebei anders verwerken, waardoor we elkaar misschien niet altijd even goed opzoeken.
Onze huwelijkstekst op de kaart kwam uit Johannes. “Aan jullie liefde voor elkaar zal iedereen zien dat jullie Mijn leerlingen zijn.” – Johannes 13:35.
Deze tekst hebben we gekozen, omdat het voelt als onze opdracht. Wij willen getuigen van Gods liefde, door onze liefde kenbaar te maken aan elkaar en aan de ander. Niet alleen op momenten zoals onze huwelijksdag of als we samen op stap gaan. Nee, ook als we gewoon in de kerk zitten of als we op werk zijn. Dat God door onze liefde naar anderen kan spreken. En ook dit gaat niet vanzelf. Als de meningsverschillen of de teleurstellingen weer hoog oplopen en we een fikse discussie krijgen, besef ik dat ik die perfecte leerling nog niet ben. Daar baal ik van. Ik wil zo graag deze opdracht uit voeren, het liefst iedere dag, iedere minuut.
Terwijl ik mijn jurk voor de derde keer aan doe besef ik dat we mogen groeien. Groeien in elkaar liefhebben. In dienstbaar naar elkaar zijn en elkaar volledig te waarderen. Als we dan onze huwelijksbelofte voor de derde keer uitspreken kijk ik Maarten aan. Wetend dat alles na drie jaar nog steeds niet vanzelf gaat. Dat we heel veel fijne momenten samen beleven, maar dat er ook momenten zijn waar we nog niet volledig Zijn leerlingen zijn.
Dan geeft Maarten mij een kus op mijn voorhoofd en besef ik dat ik ontzettend gezegend ben met hem. 
Samen kunnen wij de toekomst aan, wetend dat Hij naar ons kijkt en ons kracht geeft. Iedere dag, iedere minuut.
Liefs, Marianne
“Alles vermag ik in Hem die mij kracht geeft.” – Fil. 4:13
Mooi Marianne!! Heel veel zegen toegewenst!